Áhugavert...

Við hlæjum þegar við erum kitluð ef við treystum þeim sem kitlar. Hvort sem það er ættingi, elskhugi eða vinur sem kitlar, verður manni að vera ljóst að ekki er um alvöruárás að ræða heldur atlot sem enda oftar en ekki með einhverju innilegra og ástúðlegra. Um þetta getum við ekki verið örugg þegar ókunnugir eiga í hlut.

Þetta skýrir líka hvers vegna okkur gengur illa að kitla okkur sjálf. Við ráðumst ekki á okkur sjálf, nema ef við glímum við alvarlega geðræna sjúkdóma. Þegar við setjum okkur viljandi í hættu, sem er þó um leið örugg, eru okkar fyrstu viðbrögð eftir á venjulega að hlæja. Teygjustökk, fallhlífarstökk og rússíbanakeyrsla eru því eiginlega dæmi um aðferðir sem við notum til að „kitla“ okkur sjálf.

Nú ætti að vera virkilega auðvelt að komast að því hverjir eru vinir manns og hverjir eru fjandmenn.

Þessi texti er tekinn frá Vísindavef Háskóla Íslands.

Byrjum að kitla,
Hagnaðurinn